نمایش نقد اجتماعی ۱۴ هنرمند در گالری آوای هنر
به گزارش سایت رسمی سیامك یزدانجو نمایشگاه گروهی نقاشی و مجسمه آنچه از بین می رود، هست با عرضه آثار علیرضا آسانلو و ۱۳ هنرجوی آتلیه هنری خانه آفتاب در گالری آوای هنر برپاست.
به گزارش سایت رسمی سیامك یزدانجو به نقل از مهر، نمایشگاه گروهی نقاشی و مجسمه «آنچه از بین می رود، هست» شامل آثار علیرضا آسانلو و ۱۳ هنرجوی آتلیه هنری خانه آفتاب تا ۴ اسفندماه در گالری آوای هنر به نشانی خیابان فرشته، خیابان بوسنی و هرزگوین، بن بست پناهی، پلاك یك برقرار است.
در این نمایشگاه ۲۵ اثر نقاشی رنگ روغن و اكرلیك و سه اثر مجسمه از هنرجویان و دو اثر نقاشی از علیرضا آسانلو به نمایش در آمده است. آثار این نمایشگاه فیگوراتیو و سورئال هستند كه انسان در محوریت تمامی آثار قرار دارد.
آدم ها در برخی از این نقاشی ها رنگی و برخی سیاه و سفید نقاشی شده اند و مخاطب می تواند امید و جریان زندگی و یا اندوه و حسرت های انسان ها را ببیند. در بین رنگ های مختلف ردپای رنگ های خاكستری بیشتر دیده می شود كه انگار آرزوهای بر باد رفته هستند.
نقد وضع معیشتی مردم در این كارها پررنگ است، نمونه بارزش پسرك مغموم ماهی فروش وسط بازار و یا پیرمرد ژنده پوش با دستان خالی ست اما دیگر مشكلات اجتماعی هم از نگاه هنرمندان دور نمانده است، محدودیت های زنان در موسیقی تا هویت باختگی و سرگشتگی های انسان معاصر و...
آثار این نمایشگاه بدون عنوان هستند و تنها نام هنرمند و تكنیك نقاشی نام برده شده است. لیندا محمدی، مهسا شمشیان، سیما كهكی، امیر نریمانی، صفورا فردوسی، پریسا ابراهیمی و حوری باقری هر كدام دو نقاشی با تكنیك رنگ روغن را به معرض نمایش گذاشته اند، فتانه پیری خواه و شقایق سعیدی هر كدام دو نقاشی با تكنیك اكرلیك و سامانتا ثابت نیا یك نقاشی رنگ روغن و یك نقاشی میكس مدیا و یك مجسمه سفال در این نمایشگاه عرضه كرده اند. همینطور هایده حسنا یك اثر رنگ روغن و یك میكس مدیا، بهناز رضایی فرد یك اثر رنگ روغن و یك اثر با تكنیك اكرلیك و زهرا رحیمی یك نقاشی رنگ روغن و دو مجسمه برنزی در این نمایشگاه به نمایش گذاشتند.
علیرضا آسانلو درباره نمایشگاه «آنچه از دست می رود، هست» اظهار داشت: این یك نمایشگاه گروهی است كه ۱۳ نفر از هنرجویان آتلیه خانه آفتاب كه چند سالی است با من كار می كنند در آن شركت كرده اند. مبحث و عنوان نمایشگاه در ابتدا یك مسأله نامتعارف بود ولی ما عنوان را به "آنچه از دست می رود، هست" تغییر دادیم. در واقع در خلال روند كاری كه داشتیم فضای آثاری كه خلق شد به سمت مساله سوررئالیسم رفت و بچه ها كم كم موضوعاتی را پیدا كردند كه برای شان اهمیت داشت و نسبت به آن واكنش داشتند.
وی بیان نمود: كارها قرار بود یك مضمون داشته باشد كه با زندگی امروز كه شب می خوابیم و بامداد بیدار می شویم و می بینیم همه چیز تغییر كرده است و هیچ چیز توجیه عقلانی یا توجیه اقتصادی، معنوی و… ندارد، ارتباط داشته باشد. جالب است كه ما به این وضعت عادت كرده ایم و دیگر نسبت به آن واكنشی نداریم. این نامتعارف بودن چیزی است كه ما در ایران آنرا زیست می نماییم و دل مان می خواست بیشتر در این فضا كار نماییم. آثار نمایشگاه كم كم رنگ و بوی اجتماعی تر به خود گرفت و از نظر شكل بیشتر شبیه مكاتب سوررئالیستی شد.
آسانلو درباره شركت كنندگان این نمایشگاه اظهار داشت: هنرمندانی كه در این نمایشگاه حضور دارند هر كدام از نظر سابقه و تجربه متفاوت هستند، ما در این نمایشگاه از حضور كسی كه یك سال است نقاشی می كند بهره می بریم تا كسانی كه پنج، شش یا هفت سال است كه دارند نزد من كار می كنند.
وی درباره فضای آثار نمایشگاه توضیح داد: بیشتر آثار نمایشگاه فیگوراتیو است و محور اصلی آثار انسان است. در بین آثار نمایشگاه آثاری هست كه شكل اعتراضی دارند و مسائل اجتماعی را به صورت واضح به تصور كشیده اند. برخی از كارها هم سمبلیك هستند، یعنی از آدم هایی كه امروزه در جامعه زندگی می كنند بعنوان نماد استفاده شده است. یكی از آثاری كه خود من در نمایشگاه گذاشته ام اثری است كه در آن انسان امروزی را به چالش كشیده ام.
این هنرمند درباره مفهوم عنوان نمایشگاه بیان نمود: عنوان نمایشگاه اشاره به این دارد كه ریشه ها و هیچ چیز از بین نمی رود و انسان هایی كه می آیند و می روند واقعاً نابود نمی شوند. اتفاقاتی كه می افتد و ما می بینیم و تجربه می نماییم در سرنوشت ما و در ساخت آینده تاثیر دارد، این طور نیست كه فكر نماییم یك پدیده ای هست كه از بین می رود و دیگر هیچ اثری از آن نخواهد بود. تمام اتفاقات و تمام تصمیماتی كه در زندگی فردی، اجتماعی و خانوادگی گرفته می شود در سرنوشت آدم ها تاثیر دارد و این تاثیر هیچ وقت از بین نمی رود. این را در آثار بعضی بچه ها می توان به صورت شفاف دید و در آثار برخی دیگر در لایه های عمیق تر می شود پیدا كرد.
آسانلو در انتها اظهار داشت: مهمترین چیزی كه در این دوره كاری هنرجویانم برای من اهمیت داشت این بود كه بچه ها شبیه من نباشند، خوشحالم كه این اتفاق افتاده و هر یك از این ۱۳ هنرمند با امضای خاص خودش در گالری آوای هنر حضور دارد. این مهم می باشد كه آنها شبیه معلم شان نیستند و فكر می كنم این برای هنر امروز یك الگوی خوب است. شاید امروزه بسیاری از معلم ها تلاش می كنند یك تعداد شاگرد كپی از خودشان را تربیت كنند ولی من از این مساله پرهیز كردم و تلاش كردم كسانی كه با من كار می كنند خودشان را پیدا كنند و این مساله در این نمایشگاه خیلی برجسته است. یعنی هیچ كدام از بچه ها شبیه همدیگر نیستند و در نهایت شبیه من نیستند و این طور نیست كه كارشان را ببینند و بشود تشخیص داد كه با من كار كرده اند. معمولاً اغلب كسانی كه در یك مكتب یا روشی آموزش می بینند شبیه آن جریان می شوند و می شود آنها را تشخیص داد، اما من تلاش كردم این شكلی نباشد و این مساله خیلی خوب جواب داده است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب