خاطره بازی با اهالی موسیقی انقلاب–۸؛
وقتی اهالی موسیقی برای هنر متعهد کار می کردند
سایت رسمی سیامک یزدانجو: توجه به هنر متعهد یکی از مهم ترین مقولاتی بود که تعدادی از هنرمندان در ایام آغازین پیروزی انقلاب اهتمام در اجرائی کردن و تدوین آثاری دراین زمینه متناسب با منویات انقلاب اسلامی ایران داشتند.
خبرگزاری مهر – گروه هنر: کتاب «بانگ آزادی» مشتمل بر خاطرات شفاهی احمد علی راغب از آهنگسازان و پیشکسوتان موسیقی انقلاب یکی از مهم ترین آثار مکتوب در رابطه با تاریخ تولید سرودها و ترانه های انقلابی است که در سال ۱۳۹۸ با تحقیق مهدی چیت ساز و مرتضی قاضی و تدوین محسن صفایی فرد توسط دفتر مطالعات جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی پیش روی مخاطبان قرار گرفت.
این کتاب بواسطه گفتگوهای مبسوطی که پژوهشگران و تدوین کنندگان اثر با مرحوم احمدعلی راغب داشته اند، یکی از مهم ترین مراجع مورد وثوق در رابطه با تاریخ شفاهی موسیقی انقلاب اسلامی است که می تواند دربرگیرنده شناخت ابعاد جدیدی از فرهنگ و هنر مردمی انقلاب باشد. چارچوبی که توجه به این قسمت از کارهای فرهنگی هنری هنرمندان و مردم در جریان انقلاب اسلامی به شدت مهم و لازم است و می تواند روایت یکی از مسیرهای رو به پیشرفت کارهای فرهنگی در کشورمان را پیش روی مدیران و سیاستگذاران این عرصه قرار دهد.
فرآیندی هدفمند بواسطه حضور تمام اقشار جامعه که در آن دوران نهایت تلاش خودرا بواسطه همدلی و همراهی که داشتند برای تحقق آرمان های انقلاب اسلامی انجام دادند و شرایطی را فراهم آوردند تا بواسطه ابزار فرهنگ و هنر، فرهنگ انقلابی را به سمت پیروزی رهنمون سازند. فضایی که بطور قطع قسمت مهمی از تاریخ انقلاب اسلامی را رقم زده اما خیلی از مردم با آن آشنا نیستند و در این راه چه بهتر که مجموعه های فرهنگی و هنری فعال در این حوزه بتوانند از دریچه فرهنگ و هنر به انعکاس آنچه در جریان پیروزی انقلاب اسلامی ایران و بعد از آن صورت گرفت، بپردازند.
آغاز هفته هنر انقلاب اسلامی بهانه ای شد تا بار دیگر با انعکاس باردیگر فرازهایی از این کتاب به بازآفرینی خاطرات یکی از مهم ترین و مؤثرترین هنرمندان جریان انقلاب بپردازیم که بواسطه موسیقی کارهای مهمی را در این حوزه انجام داد.
البته آنچه در پروژه «خاطره بازی با اهالی موسیقی انقلاب» صورت می گیرد، فقط محدود به انعکاس فرازهای کتاب «بانگ آزادی» نمی شود و گروه هنر خبرگزاری مهر در آینده گزارش ها، گفتگوها و نوشته های رسانه ای دیگری از فعالان عرصه انقلاب اسلامی را پیش روی مخاطبان قرار می دهد.
در هشتمین شماره از این سلسله گزارش به انعکاس خاطرات مرحوم احمد علی راغب از روزهای منتهی به پیروزی انقلاب اسلامی می پردازیم که از بخش های میانی فصل سوم کتاب خواندنی «بانگ آزادی» با عنوان «صدا به اوج می رسد» مورد توجه پژوهشگران این اثر در رابطه با تاریخ شفاهی انقلاب اسلامی قرار گرفته است.
مرحوم راغب در این بخش از کتاب که با عنوان «در مواجهه با متحجران» پیش روی مخاطبان قرار گرفته، ضمن ارائه خاطرات خود از لاک و مهر شدن تالار وحدت و محدودیت هایی که در این عرصه برای تولید آثار موسیقایی طی آن دوران وجود داشت و در شماره قبلی این پرونده رسانه ای که بصورت مبسوط به آن پرداخته شده بود، گفته است: آن زمان هر سرودی را در هر برنامه ای که تولید می شد می گنجاندند، این گاهی با سلایق عده ای تناسب نداشت و مشکلاتی ایجاد می شد. تعدادی از آنها هم که مسئولیت مهم تری داشتند، برای چنین اتفاقاتی می گفتند اصلاً موسیقی حرام است. از اواخر سال ۱۳۵۸ با سرودهایی که در مناسبت های مختلف درباره ی پیروزی انقلاب و هدف ها و پیام های آن تولید کردیم، دیگر راه پیدا کرده بودیم و می دانستیم چه نوع اثری باید تولید نماییم. شورای موسیقی با حضور رییس وقت رادیو، مجید حدادعادل تشکیل شده بود و نظارت داشت. بطورمثال اگر اشکالی در روند ملودی، ساختار، اجرا یا حتی ادبیات که خیلی اهمیت داشت، رخ می داد و اثر از اصالت خودش دور می شد، همه سریع متوجه می شدیم و اهتمام می کردیم و با او صحبت می کردیم. چون دوستان زیادی علاقمند شده بودند فعالیتشان را با صدا و سیما در عرصه موسیقی ادامه بدهند.
نحوه ویرایش و پالایش موسیقی انقلاب حدودا برای ما جا افتاده بود. سیاست روز را مجید حدادعادل به ما تفهیم می کرد و ما خودمان با دوستان اهل فن، مبانی موسیقایی را کار می کردیم. متون ادبی سرودها را هم شاعرانی مثل سبزواری، محمود شاهرخی، مهرداد اوستا، علی معلم و مشفق کاشانی تهیه و تنظیم می کردند. هسته مرکزی بسیار کارآمد و آگاه و متخصصی حدودا از همه جهات به مسائل اشراف داشتند. حضور موسیقی برای ما و همین طور برای نظام بسیار اهمیت داشت، برای اینکه موسیقی به خوش نامی سایر هنرها نبود. این هنر در اذهان عمومی به ویژه در بین روحانیت، زیر پرسش بود.
علاوه بر احکام شرعی غنا و موسیقی و مخالفت صریح حضرت امام خمینی (ره) در این ایام با موسیقی در صدا و سیما، آنچه بیش از هر چیز متدین ها و انقلابی ها را به مقوله موسیقی و سینما بدبین می کرد، تجربه و خاطره موسیقی در سالهای قبل از انقلاب بود که از رادیو و تلویزیون ملی ایران، مجله ها و نشریات مختلف، بر فضای عمومی جامعه حاکم شده بود. به این وسیله ابتذال محض در رادیو و تلویزیون، سینماها، تالارها و کاباره ها با بهره گیری از موسیقی ممکن می شد. به طبع، با تغییرات موسیقی در سالهای بعد و خاطره سازی هنرمندان متعهد و برجسته مخصوصاً در صدا و سیما، به تدریج نگاه ها و ذائقه عمومی نیز با رویکرد جدید انس گرفت و نوعی موسیقی کلاسیک ایرانی و غربی در شکل فاخر آن جایگزین شد.
بنابراین همیشه اهتمام می کردیم در موسیقی به جایگاه برسیم که دیگر پرسش برانگیز نباشد و خط و خطوط مشخص شود تا بتوانیم در همان راستا کار نماییم. گرچه می گفتند فضای کلی موسیقی حرام است، اما می خواستیم بین این همه موسیقی حرام، موسیقی حلال را پیدا نماییم. با آنها مرتبط بودیم، به سئوالاتشان گوش می دادیم و پای صحبتشان می نشستیم، تا بفهمیم دنبال چه چیزی هستند و این موسیقی متعالی که مدام اسمش را می آورند، چه نوع از موسیقی است. اصلاً به چه اثری متعالی می گویند و آن موسیقی چه تاثیری می گذارد که نامش متعالی می شوند. دنبال این واژه ها و تجزیه و تحلیلشان بودیم. با چنین اهدافی کار را جلو می بردیم. بدین ترتیب تا اواخر سال ۱۳۵۸ آثار بسیار ارزشمندی تولید شد.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب