یادداشت مهمان؛
بازده جشنواره هنرهای تجسمی جوانان چیست؟، یك رویداد تشریفاتی
به گزارش سایت رسمی سیامك یزدانجو غلامعلی طاهری نخستین دبیر جشنواره تجسمی جوانان اعتقاد دارد این رویداد تبدیل به یك رویداد صرفاً تشریفاتی و نمایشی شده و هیچگونه بازدهی و نتیجه قابل توجهی ندارد.
به گزارش سایت رسمی سیامك یزدانجو به نقل از مهر، بیست و ششمین جشنواره هنرهای تجسمی جوانان به منظور گسترش و پیشبرد سطح هنری هنرمندان جوان و ارتقای توان تخصصی آنها، با هدف شناسایی و معرفی جوانان هنرمند كشور، با حضور استادان برجسته دانشگاه و هنرمندان برگزیده تجسمی از ۳۰ مرداد تا ۳ شهریورماه در ایلام برگزار گردید. عبارت «نرسیده به درخت، دو قدم مانده به گل» بعنوان شعار این دوره جشنواره انتخاب شده بود.
غلامعلی طاهری استاد دانشگاه و هنرمند نقاش باسابقه و نخستین دبیر جشنواره تجسمی جوانان، درباره لزوم بازبینی جشنواره هنرهای تجسمی جوانان، یادداشتی در اختیار خبرگزاری مهر قرار داده كه در ادامه آنرا می خوانید.
«چندین سال پیش بنده در مصاحبه ای عرض كردم متأسفانه كشور ما جشنواره زده شده است، علاوه بر انواع جشنواره های عجیب و غریب و بعضاً نامتعارف مربوط به میوه ها، حیوانات، لوازم منزل و محصولات غذایی، متأسفانه در حوزه فرهنگ و هنر هم در بعضی نهادهای مرتبط هرساله جشنواره های موازی و پرهزینه ای كه اساساً در برگزاری آنها هیچگونه ضرورتی احساس نمی گردد و تنها برای ابراز حضور ارگان مربوطه و مدیری كه برای مدتی كوتاه مسئولیتی را پذیرفته و صرفاً برای عرضه گزارش و بیلان كار جشنواره ای بر پا می كند، كاربرد دیگری ندارد و حتی چند سالی ست بخش خصوصی هم با حجم زیاد به این كار ورود كرده كه این تعدد جشنواره ها سبب شده فضای فرهنگی و هنری كشور گرفتار جشنواره زدگی بی فایده شود.
فراموش نكنیم كه جشنواره یا فستیوال هنری تعریفی خاص خود دارد و اهدافی متعالی، كه نباید با تكرر برگزاری بی مورد سطح پایین این مقوله پر اهمیت لوث شده و جایگاه خویش را از دست بدهد كه از آن جمله جشنواره هنرهای تجسمی جوانان استقطع نظر از اینكه جمعیت ایران فزونی یافته و بالطبع آمار آموزش دیده های بخش هنر هم افزایش قابل ملاحظه ای داشته است و برگزاری جشنواره ها قادر خواهد بود به شكلی در بین برخی جوانانی كه همچنان انگیزه خویش را برای ادامه كار هنری از دست نداده اند، مشغله موقت و نشاط و سرگرمی چند روزه ایجاد كند اما فراموش نكنیم كه جشنواره یا فستیوال هنری تعریفی خاص خود دارد و اهدافی متعالی كه نباید با تكرر برگزاری بی مورد سطح پایین این مقوله پر اهمیت لوث شده و جایگاه خویش را از دست بدهد كه از آن جمله جشنواره هنرهای تجسمی جوانان است كه صدمه ها و زیان های آن به مراتب بیشتر از فایده آن است.
بنده همانطور كه قبلاً هم عرض كردم بر این باورم كه در حوزه هنرهای تجسمی لازم است تا حد ممكن از برگزاری برنامه های متفرقه و موازی كاری اجتناب كرد، حتی بعضی از بینال ها هم به زعم من غیر ضرور و بی تأثیر است، بنابراین می توان با برنامه ریزی منسجم، ردیف های بودجه ای را كه به صورت روتین برای بعضی از برنامه های سالیانه دریافت می شود و اختصاص می یابد با هوشمندی و آینده نگری و ارتقای كیفی هنرهای تجسمی كشور به یك یا دو رویداد حرفه ای مهم و تأثیر گذار اختصاص داد و حتی اگر میسر باشد با سایر نهادهای ذیربط جهت یكپارچه سازی برنامه های مشترك هنری هم به توافق رسید.
اكنون جشنواره هنرهای تجسمی جوانان، تبدیل به یك رویداد صرفاً تشریفاتی و نمایشی شده و اعتبار آن در سطح كارگاه آموزشی است و هیچگونه بازدهی و نتیجه قابل توجهی ندارد.
برگزاری جشنواره تجسمی با جوانان در زمانی كه بنده در نخستین دوره این جشنواره بعنوان استاد حضور داشتم و یك سال قبل از آن و برنامه ریزی آن انجام شد، نیازی ضروری بود. وزارت ورزش و جوانان شكل نگرفته بود و نهادی كه امور مختلف مربوط به جوانان را در دستور كار داشته باشد وجود نداشت، از طرفی بیست و هشت سال پیش و بعد از دوران التهاب های جنگ تحمیلی كه گام های نخست سازندگی برداشته می شد، برگزاری رویدادی هنری كه بتواند جوانان را جذب كرده و یا قابلیت های هنری آنان را بازیابی كند در دستور كار قرار گرفت و لزوم چنین جشنواره ای احساس می شد.
اگر چنانچه این جشنواره با اهدافی كه در آن دوران برای آن متصور بودیم دنبال و محقق می شد و به موازات سایر رویدادهای تكراری تجسمی كشور و ده ها جشنواره دیگر با عنوان «جوان» برگزار نمی شد و خروجی قابل اعتناعی هم داشت و اطمینان داشتیم كه استعدادهای تازه و خلاق شناسایی و معرفی شوند و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برگزیدگان این جشنواره را رها نكند و برای آنها برنامه سالانه تدارك ببیند، سرمایه گذاری كند كه در آینده هنرمندان بزرگی برای هنر و فرهنگ كشور تربیت شوند، می توانستیم با انگیزه بیشتر از آن حمایت نماییم اما برگزاری آن با متمركز شدن نحوه انتخاب و داوری اولیه كه نقش شهرستان ها را كمرنگ كرده، تا كنون كاملاً ناامید كننده بوده و سطح كیفی و هنری آن هم در حد یك ورك شاپ ساده دانشگاهی باقی مانده است.
سرگرم كردن جوانان و تفریح چند روزه دانشجویان و هنرجویان، گشت و گذار برخی از آقایان معلم، استاد و ریش سفید، دور هم بودن تعدادی دختر و پسر در یك سفر و تور هنری كه اساسا می تواند از سوی نهادهای دیگری چون دانشگاه ها، شهرداری ها (وزارت جوانان كه مسئول مستقیم این امر است ولی از وظیفه خود شانه خالی می كند) و حوزه هنری كه اساساً جشنواه ای با همین نام «جوان» هر ساله برگزار می نماید یا مؤسسات بخش خصوصی حتی آموزشگاه های آزاد هنری برگزار گردد كما اینكه از این گونه برنامه ها به تناوب از سوی این مؤسسات اجرا می شود لیكن نه با اینهمه سرو صدا و تبلیغات و هزینه بالا، مهمتر اینكه تمامی هنرمندان جوانی كه در جشنواره جوانان وزارت ارشاد شركت می كنند در كلیه رویدادهای هنری كشور كه از جانب سایر مراكز هنری برگزار می گردد و همچون جشنواره فجر و بینال ها هم شركت دارند و این جنبه ای دیگر از جشنواره زدگی است كه از جانب مخاطبین هدف و گروهی ثابت صورت می گیرد و از این لحاظ نمی توان واژه خاص «جشنواره جوانان» را به این جشنواره اختصاص داد و آنرا با اهداف متمایز تعریف كرد!
این برنامه وظیفه نهادی چون فرهنگ و ارشاد اسلامی نیست چون كه اولاً برگزاری رویدادهای چون بینال ها و جشنواره فجر محلی معتبرتر برای كشف استعداد هستند بعلاوه همانگونه كه بارها ذكر شده است، متمركز شدن بودجه، نیروی انسانی و برنامه ریزی برای جشنواره فجر یقیناً اثر بخش تر بوده و رویداد كاملاً حرفه ای را رقم خواهد زد، ضمن آن كه نتایج لازم در سطح كشور را به همراه خواهد داشت.
من در مورد كیفیت جشنواره جوانان و چگونگی آن صحبتی نمی كنم، باآنكه برنامه ریزی تبلیغاتی، اطلاع رسانی و مدیریت اجرایی و هنری آن قابل تقدیر است لیكن با عنایت به تجربه ای كه طی چند دوره حضور خود داشته ام و گذشت بیست و شش دوره طی حدود بیست و هشت سال و هم ارتباطی كه بعضی از هنرمندان امروز كه در دوره های قبل با حضور بنده در جشنواره شركت داشتند و صحبت با آنها به این نتیجه رسیده ام كه این جشنواره به جز تلف شدن هزینه، هیچگونه بهره و بازدهی مثبتی ندارد.»
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب