روایت مهر از نواهای عاشورایی-۴۳؛
شما شنونده یک اپرای تراژیک هستید
سایت رسمی سیامک یزدانجو: سایت رسمی سیامک یزدانجو: مجموعه پیش خوانی در تعزیه اردشیر صالح پور عنوان یکی از آثار در رابطه با نواهای عاشورایی است که این دفعه به قالب های موسیقایی هنر شبیه خوانی پرداخته است.
خبرگزاری مهر-گروه هنر-علیرضا سعیدی؛ عرصه تولید آثار موسیقایی در رابطه با مضامین و رویدادهای مذهبی و اعتقادی همیشه جزو پرطرفدارترین و در عین حال پرچالش ترین عرصه های فرهنگی هنری کشورمان بوده است که در سالهای طولانی دوشادوش سایر کارهای فرهنگی هنری در رابطه با این مساله مورد توجه مخاطبان و هنرمندان قرار گرفته است.
تولیدات این حوزه بااینکه همیشه در معرض بهتان های فراوان همچون «سفارشی بودن» قرار داشته اند اما به علت حس و حال موجود در آنها که برگرفته از باورها و اعتقادات نهفته در ضمیر خیلی از مخاطبان بالقوه است، در بیشتر موارد فعالیت در عرصه را با استقبال هنرمندان مواجه کرده است.
همزمان با ایام سوگواری سیدالشهدا (ع) بر آن شدیم تا بار دیگر نگاهی اجمالی به تولیدات موسیقایی مختلف در رابطه با قیام عاشورا در کشورمان در قالب های گوناگونی چون آلبوم، موسیقی متن فیلم و سریال، اجرای زنده و مواردی از این دست داشته باشیم.
در این چارچوب آن چه مورد توجه قرار گرفته و می گیرد، فقط مرور و یادآوری آثار برجسته حوزه موسیقی «عاشورایی» است که در سالهای دور و یا نزدیک تولید و در بازار موسیقی عرضه شده اند. آثاری که طبیعتاً تعدادی از آنها از درجه کیفی ممتاز برخوردار بوده اند و شاید برخی دیگر با انتقاداتی هم در موعد انتشار به لحاظ موسیقایی و محتوایی مواجه گشتند اما همه در یک وجه اشتراک دارند و آن ماندگاری در حافظه جمعی دل بستگان اباعبدالله (ع) است.
در چهل و سومین قسمت از سلسله گزارش های «روایت مهر از نواهای عاشورایی»، به سراغ پروژه موسیقایی «پیش خوانی در تعزیه - پژوهشی در نغمات آوازی شبیه خوانی» به نویسندگی و پژوهش اردشیر صالح پور رفتیم که به سال ۱۳۸۹ توسط مرکز موسیقی حوزه هنری انقلاب اسلامی پیش روی مخاطبان قرار گرفت. مجموعه ای باارزش و مهم که مولف این دفعه تلاش داشت تا بواسطه تجارب دانشگاهی و اجرائی خود در عرصه های تئاتر و موسیقی، از دریچه موسیقی به ماجرای تعزیه و هنر شبیه خوانی نگاه کند. مسیری که طی سالهای اخیر آنچنان که باید در عرصه هنر شبیه خوانی مورد توجه نبوده و عمدتاً خاصیت های نمایشی تعزیه بوده که توانسته در عرصه های رسانه ای مورد توجه بیشتری قرار گیرد.
مجموعه «پیش خوانی در تعزیه - پژوهشی در نغمات آوازی شبیه خوانی» به مدیریت تولید رضا مهدوی در قالب ۲ آلبوم پیش روی علاقه مندان و پژوهشگران این حوزه قرار گرفته است.
«شیپورنوازی»، «به این جهان نوبهار شد»، «درکنج زندان»، «گفتا حر دلاور»، «اصلا»، «به طشتی که باشد سرشاه دین»، «صبا سوی بطحا دمی گذر کن»، «به کام مجتبی ناگه»، «آمد اندر کرب و بلا» اسامی آثار آلبوم اول و «ماه عزا آمده ای دوستان»، «فصل گل»، «سپه سالار شه تشنه لبان»، «باز در شام غم»، «عروسی قاسم»، «باز مه ماتم آمد»، «یوسف محزون نالان»، «ماه عزا گشته برپا»، «اندر مدینه بابا بیمار و زارم» هم عناوین آثار انتشار یافته در آلبوم دوم را می سازند.
رضا حیدری، مرتضی صفاریان، محمود معینی، احمد عزیزی، مجتبی حیدری، قاسم تسبیحی، مهدی طائفی همچون هنرمندانی هستند که در این آلبوم به عنوان خواننده حضور داشتند و هنرمندان پیشکسوتی که هرکدام به صورتی از گنجینه های بهادار هنر شبیه خوانی محسوب می شوند و تا حالا آثاری را پیش روی مخاطبان قرار داده اند که توصیف و ارزشمندی هایش در خارج از مرزهای ایران نیز مورد توجه قرار گرفته اند. البته در این راه نباید از حضور نوازندگانی چون عباس حیدری به عنوان نوازنده شیپور و حمید گرگانی به عنوان نوازنده طبل ریز غافل ماند.
اردشیر صالح پور درباره ی این مجموعه پژوهشی نوشته است:
علیرغم ریشه ها و پیشینه های بسیار «شبیه خوانی» در دوره قاجار رونق به سزایی یافت. سابقه و نسبت شعر و موسیقی در فرهنگ ایران جنبه ای قدیم دارد و پیوستگی و همراهی این ۲ مقوله به هم سبب بروز آثار درخشان شنیداری شده که متاسفانه بخش اعظم آن به علت فقدان ثبت و ضبط و نداشتن خط نگاری موسیقی از یاد خاطرات رفته است.
تعزیه و شبیه خوانی برآیند فرهنگ مذهبی و ملی ایرانی است. این هنر نسبتش از یک سو به ادبیات و آیین می رسد و از دیگر سو به موسیقی و نمایش. عوامل عدیده ای هم طی شرایط گوناگونی دست در دست هم داده تا عاقبت زمینه بروز این هنر ملی را محقق ساخته و به عنوان تجلی گاه ذوقی و اعتقادی در قالبی اصیل سنت ها و اصالت ها را در امتداد حفظ هویت ها و ارزش ها صیانت کنند.
در این میان موسیقی تعزیه به تعبیر استاد ابوالحسن صبا نوعی «اپرای تراژیک» است که مبتنی بر تنوع نغمه ها، آهنگ ها و مایه های موسیقی ایرانی است. این رویه هنری بعدها زمینه ای برای حفظ تحول و دگرگونی و رفع نیازهای شنیداری و نوعی استمرار خاطره فرهنگی بوده که مستلزم درک تاریخی است. البته باتوجه به فرهنگ شفاهی و عدم ثبت و ضبط این نغمات این سنت سینه به سینه و آوازین تا حدودی توانسته است قسمتی از این مواریث آوازی را برای ما به یادگار بگذارد.
فرم های نمایشی و موسیقایی در تعزیه از تنوع و جذابیت های خاصی برخوردار می باشند اما بیش از همه و در آغاز هر مجلسی باید به «پیش خوانی ها» اشاره نمود که موضوع این پژوهش است. پیش خوانی ها باوجود کوچکی و سادگی خلاصه ای از کلیت مجلس را ابراز می دارند و بنابراین نوعا به تناسب مجلس سروده و خوانده می شوند و همین مورد مستلزم نوعی شناخت و هماهنگی است که حاکی از نظم و پیوند آن مجلس مذکور است. براین اساس نمی توان هر پیش خوانی را در هر مجلسی خواند.
وجود پیکره یا شواهد انبوهی از پیش خوانی ها نگارنده را برآن داشته است که آنرا به عنوان وجهی موسیقایی در ساختار فنی تعزیه دنبال کرده و به مصادیق و نمونه ها بپردازد. پژوهشگر در این پویه تنها موفق به دستیابی قریب به ۱۰۰ پیش خوانی شده است که اکثریت آن به زمینه تهران و برخی به قزوین و اصفهان تعلق دارند.
این تلاش گامی در راستای بازشناسی و احیا قسمتی از این مجموعه های پراکنده و گامی در راستای تنظیم و ثبت و ضبط آنها است و از طرفی دیگر تقارن ایجاد این هنر با تصنیف و ترانه که دوره مشروطیت پدید آمد و بعدها ابعاد مالی و عاشقانه یافت همبستگی ها و وفاداری های انکارناپذیری را ابراز می دارد.
اشتراکات و افتراقات در این مساله به حد و اندازه ای نیست که ما را به اقناع برساند و زمینه تاثیرپذیری هرکدام با دیگری را به وضوح منجر به صدور حکمی نماید. اما آن چه مهمست همان تحول و ماندگاری است که قالب خودرا در هر دوره ای و برای بقا باز می یابد تا خودرا از نابودی نجات بخشد و این بغیر از خلاقیت های ویژه ای است که حسب نیاز در هر رشته فراهم آمده است.
دست کم نمونه های متفاوتی از ترانه های اخیر بطور مستقیم از پیش خوانی ها برداشت و اقتباس شده اند. به عنوان مصداق می توان به ترانه «زهره» داریوش رفیعی و «موسم گل» قمرالملوک وزیری، «چهره به چههره مو به مو» محمدرضا شجریان، «نور دیده» گلپایگانی، «یک حمومی» بانو غزال، «مرغ سحر» اشاره نمود. قدر مسلم آن که اغلب این ترانه ها پس از تعزیه خوانده شده اند.
اما درباب این که آیا این آهنگ ها و الحان قبل از تعزیه نیز وجود داشته اند یا خیر به صراحت نمی توان اظهارنظر کرد. قدر مسلم آن که تعزیه تکیه گاهی برای حفظ و اشاعه موسیقی اصیل ایرانی بوده و اغلب این ملودی های پایه و مایه تعزیه به شمار می رفته اند و هم چنان که استاد ابوالحسن صبا به نقش و اهمیت تعزیه در حفظ و نگاهداشت موسیقی سنتی تاکید بسیار دارد.
به هر روی در تطبیق و تطابق، پیش خوانی گونه ای ترانه و تصنیف است که در کنار نوحه اما به شکل انحصاری و فقط برای مقدمه و درآمد آغازین تعزیه رهگشا بوده و با کاربردی جذاب و شنیداری برای آماده سازی تماشاگران جهت پیگیری مجلس مورد نظر خلق و گویای جلوه های ذوقی و قریحه سازندگان و سرایندگان این هنر سنتی آیینی است. هرچند تعزیه در مجموعه و کار پرداخت خود گنجینه ای موسیقایی برای حفظ و ارائه نغمات اصیل سنتی ایرانی است.
به هر روی پیش خوانی درآمد آغازین مجالس تعزیه و شبیه خوانی است که به شکل نوحه یا ترانه بصورت دسته جمعی اوسط اعضا و بازیگران اندکی پیش از شروع مجلس در قالب تک خوانی، نوحه خوانی و دم گیری و واگیری خوانده و به همراه موسیقی اجرا می شود.
پیش خوانی در پاره های از موارد «پیش واقعه» نیز معرفی شده است. اما گاهی با گوشه اشتباه گرفته می شود. به نظر می رسد ظهور پیش خوانی ها به دوره قاجار باز می گردد.
در سنت فرهنگ ایرانی به پیش خوانی در نقالی بر می خوریم که عمدتاً به خواندن اشعار و غزلیاتی اطلاق می شود که نوچه و یا شاگرد پیش از نقل مجلس توسط نقال به آواز و از باب مدخل و مقدمه خوانده می شود. و نیز «درآمد» و «پیش درآمد» در دستگاه های موسیقی سنتی و نیز «پیش پرده» در هنرهای نمایشی و نیز «پیش گفتار» و یا «حدیث کردن» در روضه خوانی که شکل خطابه ای صورت می گیرد همه از آن شمارند. گرچه عنایت الله شهیدی پژوهشگر تعزیه، سبک و روال پیش خوانی را مشخصا ملهم از روضه خوانی و نقالی می داند.
نوحه و پیش خوانی اغلب بر سکو خوانده می شود. نحوه حضور و ورود پیش خوانان اغلب به شکل درهم است ولی بطور معمول نخستین و در راس آنان معین البکا که غالبا بیرقی در دست دارد در پیش و اشقیا در بعد از آنان به همراهی موسیقی بعد از مقدمه که حکم فراخوان را دارد، وارد شده و بعد از دور زدن سکو به ۲ قسمت و گاه به سه قسمت بر سکو جا می گیرند. سپس گروه موسیقی مقدمه درآمد آوازین را نواخته و تک خوان بطور معمول یک یا دوبیتی یا رباعی را به شکل آواز خوانده و سپس به خوانش نوحه و پیش خوانی می پردازند. این تناسب آوازی اساسا می بایست بر طبق دستگاه و ردیف باشد. در پاره ای موارد مشاهده شده است که شروع پیش خوانی با بچه خوان ها بوده است.
به لحاظ ادبی اشعار پیش خوانی ها اغلب بر اوزان عروضی و قوافی استوار است و گاه در پاره ای از آنان جنبه های غیرعروضی دیده می شود که جنبه هجایی دارند و آن بیشتر ناشی از خاصیت های ترانه و تصنیف است.
اگرچه سرایندگان خیلی از پیش خوانی معین نیست اما به نظر می رسد نسخه نویس خود یکی از سرایندگان اصلی پیش خوان ها است چونکه گاهی در آخر اشعار تخلص نام خودرا ذکر کرده است برای اینکه تعزیه نویسان خود به موسیقی و آواز اشراف کامل داشته و هر بخش از نسخه را برمبنای ردیف و مایه و گوشه ای به تحریر درآورده اند و گاهی مشاهده شده است که سراینده پیش خوانی با نویسنده نسخه متفاوت می باشد. بطور مثال پیش خوانی شهادت امام حسین (ع) سروده «میرغم» است ولی نسخه متن را «میرعزا» نوشته است. این مشخصات هم در متن تعزیه و هم در پیش خوانی با ذکر نام آنان تصریح شده است.
از دیگر سرایندگان پیش خوانی ها می توان به میرماتم کاشی، مدیحی، شهپر و رضوان اشاره نمود. همچنان که تصنیف «مرغ سحر» سروده ملک الشعرای بهار بر طبق مستقیم پیش خوانی «باز مه ماتم آمد» سروده مدیحی ارمکی کاشی است.
سیر و روال تحول موسیقی در تعزیه و شبیه خوانی بر ما معین نیست اما هرچه هست نشان از آن دارد که موسیقی تعزیه مبتنی بر ردیف نوازی دستگاهی موسیقی ایرانی است و رمزماندگاری و مانایی آن نیز از باب چنین موهبتی است.
در واقع تعزیه نمایشی موسیقایی است که در آن موسیقی رکن اساسی را ایفا می کند و پیش خوانی شباهت آشکاری با ترانه و تصنیف دارند و گویا علی اکبرخان شیدا با «میرعزا» همکاری مستمری داشته است.
اما قدمت و سابقه تعزیه بر ساخت این ترانه و تصنیف ها موید تقدم آنان است و میزان این وام گیری متفاوت می باشد. اتفاقا درست در زمانی که تعزیه رو به افول می نهد و رادیو و شرایط جدید فراهم می آید زمینه رویکرد موسیقی دانان به ملودی هایی که قبلا در تعزیه مورد استفاده قرار می گرفته بیشتر می شود. چنان که احتمالاً خود تعزیه نیز در دوره های قبل محملی برای حفظ آواها و نواهای موسیقی ایرانی بود.
بعد روح الله خالقی و دیگران به علت آشنایی با موسیقی فرنگی و حذف ربع پرده ها تجلی تازه ای از این ترانه ها را ابراز و ارائه داشتند. از طرفی عارف که دنباله رو سبک و سیاق شیدا است و خود با روضه خوانی انس و سابقه ای داشته جنبه های وطنی و میهن پرستی را به همان قالب های تصنیف و پیش خوانی ها استوار ساخت. او موسیقی خودرا مدیون روضه خوانی و نوحه ها می داند.
درباره تقدم و تاخر و نسبت و بهره گیری پیش خوانی ها از موسیقی و تصانیف ایرانی نظریات مختلفی وجود دارد که کدام از دیگری مایه گرفته است اما هرچه هست این سنت تا دهه های اخیر نیز ادامه داشته و خصوصا در دوره ایجاد جدید ترانه های ایرانی پس از پیدایی رادیو در هفتاد سال قبل که تعزیه به قهقرا رفت میزان این تاثیرپذیری شدت گرفته است و ترانه ها تصانیف زیادی بر طبق نوحه های پیش خوانی ساخته و پرداخته شده است. ضمن این که در بین نوحه های پیش خوانی بیشتر نوحه های «میرعزا» مورد استقبال موسیقیدان قرار گرفته، برای اینکه خوش ساخت تر و روان تر هستند.
ابراهیم بوذری مدعی است که علی اکبر شیدا در ساختن تصنیفت های خود از «میرعزا» تقلید کرده و مضمون اشعار «میرعزا» را تغییر می داد و آنها را بصورت تصانیف عاشقانه در می آورده است و نیز ملک الشعرای بهار بر طبق پیش خوانی «صبا به سمت بطحا دمی گذر کن» که احتملا منسوب به میرزا محمدباقر معین البکا است بر همان سبک و سیاق «نسیم سحر برچمن گذرکن / زمن بلبل خسته را خبرکن» را ساخته است.
مجموعه حاضر تلاش و کوششی جهت بازشناخت هنر پیش خوانی، جنبه ها و سبک و سیاق موسیقایی آنست که یکی از متعلقات تعزیه و شبیه خوانی به عنوان هنر مذهبی و ملی ایرانیان است.
پژوهشگر بعد از ارائه تحقیقات میدانی و کتابخانه ای، شماری از استادان این رشته را از اقصی نقاط ایران گردآورده و بر طبق اسناد و مدارک مستند و موجود نسبت به ضبط و اجرای پیش خوانی ها اقدام نموده است که به خودی خود زمینه ثبت و و نگاهداشت این دل آوازی ها را فراهم آورده است.
همچنان که در متن صراحتا اشاره شد تعدادی از این پیش خوانی ها نمونه هایی تطبیقی و مشهوری داشته که طی سالیان اخیر از طرف خوانندگان موسیقی ایرانی در قالبی دیگر ارائه شده که به این شباهت ها و نمونه سازی ها استناد شده و در نهایت غنای باارزش تعزیه را به عنوان میراث فرهنگی و تجلی گاه ذوق و قریحه اعتقادات ایرانیان در این حوزه ابراز می دارد.
منبع: siamakyazdanjoo.com
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب