در قالب یك از پژوهشی؛
آثار رضا محجوبی خواندنی شدند
سایت رسمی سیامک یزدانجو: آثار رضا محجوبی برای تار و سه تار عنوان کتابی با آوانگاری و ویرایش محمدرضا شرایلی است که طی روزهای گذشته در قالب یک اثر مکتوب پژوهشی پیش روی مخاطبان قرار گرفت.
به گزارش سایت رسمی سیامک یزدانجو به نقل از مهر، «آثار رضا محجوبی برای تار و سه تار» عنوان کتابی است با آوانگاری و ویرایش محمدرضا شرایلی که طی روزهای گذشته در قالب یک اثر مکتوب پژوهشی توسط نشر «خنیاگر» پیش روی مخاطبان قرار گرفته است.
محمدرضا شرایلی آوانگاری و ویرایش، مهدی دیزانی مضراب گذاری و نگارش علایم تکنیکی و شهاب منا انتقال برای تار و سه تار دیگر عوامل اجرائی این اثر تالیفی را می سازند.
در توضیحات تکمیلی این آثار آمده است: «هرچند برخی آثار رضا محجوبی، ویولن نواز اسطوره ای معاصر، نُقل مجالس بوده و در دوره ای که رادیو یا دیگر رسانه های عمومی در ایران متداول نبوده در خیلی از صفحات موسیقی دانان برجسته ایران و حتی نمونه های کمیاب خصوصی در اولین دهه هزار و سیصد شنیده می شود، هنوز خیلی از آثار او بر موسیقی دانان ایران ناشناخته مانده است.
پیش از این در مجموعه دوجلدیِ «رضا محجوبی، افسونگر نغمه پرداز» به شرح حال و آثار رضا برای ویولن پرداختیم و اینک، طی کتاب حاضر، برای بیشتر شناخته شدن و نواخته شدن آثار او آنها را به راست کوک های متداول در تار و سه تار و سنتور برگردانده ایم و برای نواختن با تار و سه تار مضراب گذاری، انگشت گذاری و تنظیم کرده ایم.
برخی از این آثار از نت نگاری های مندرج در منابع مکتوب اقتباس شده و با دیگر روایات مکتوب و صوتی به جامانده نیز تطبیق داده شده و جامع ترین روایت انتخاب شده و برخی دیگر بر طبق اجراهای به دست آمده از رضا محجوبی یا اجراها و تنظیم های دیگر موسیقی دانان از اثر رضا محجوبی آوانگاری شده اند.
از آنجا که در نت های پیشینیان به درج کلیت ملودی بی درج تزئینات ملودیک بسنده شده، در کتاب حاضر برای افزودن بر غنای ملودیک قطعات، تزئینات و مهارتهای مضرابی متداول در تار و سه تار نیز به نت ها افزوده شده است. باشد که با انتشار این کتاب آثار زیبای رضا محجوبی، موسیقی دان نابغه ایرانی، بیش از پیش توسط نوازندگان سازهای موسیقی دستگاهی ایران نواخته و شناخته شود.»
رضا محجوبی (آهنگساز و نوازنده پیشگام موسیقی ایرانی) برادر مرتضی محجوبی در سال ۱۲۷۷ در تهران زاده شد. پدرش عباسعلی ناظر نی می نواخت. مادرش فخرالسادات با نواختن پیانو آشنا بود و علاقه والدینش به موسیقی موجب شد تا رضا محجوبی و برادرش مرتضی از همان کودکی با موسیقی آشنا گردند و آنرا به عنوان حرفه و هنر خود پی گیرند. پدرش کافه ای را در خیابان لاله زار برپا کرد. رضا و بردارش در آنجا می نواختند و ساز او که در آن زمان ۱۶ سال بیش تر نداشت، جلب توجه می کرد.
رضا محجوبی تا سن ۲۵ سالگی از هنرمندان محبوب جامعه محسوب می شد و به سبب تدریس موسیقی و کنسرت هایش با «عارف» و «درویش» شهرت زیادی داشت. اما بعد از این دوره تحولاتی در او پیدا شد که در روش زندگی اش نمود پیدا کرد. عصبانیت های شدید، حساسیت فوق العاده، انزوا، افراط در خودبراندازی و بی اعتنایی از همین تغییرات بودند که شاید چنین علائمی در زمان خود به جنون تعبیر می شدند. حتی یکی از هنرمندان در خاطره ای نقل می کند که محجوبی شب ها با ماه صحبت می کرد و متوجه اطرافش نبود.
با این همه وی در ۲۴ سالگی به بیماری عصبی مبتلا شد و مورد مداوا قرار گرفت اما نظم و عادات یک انسان عادی جامعه را از دست داد. هرچند که دوستانش را خوب می شناخت و با آنها گفت و گو می کرد اما از مطالبی حرف می زد که قابل درک نبود. با این همه گاه در جمع دوستان حاضر می شد و حتی ویولن می نواخت.
او در فقر زندگی می کرد و تا آن زمان که حال مناسبی نداشت، نمی نواخت. احساس پیچیده و نظم منطقی تفکر وی در نواختن ساز تجلی پیدا می کرد. مهم ترین خاصیت وی در نوازندگی جمله پردازی های خاصش بود. او هیچگاه نغمه ای را دوبار ننواخت.
زندگی و نوازندگی رضا محجوبی آمیزه ای از رنج و شوریدگی و هنر بود و در شامگاه ۲۹ تیر ماه سال ۱۳۳۳ در سن ۵۶ سالگی از دنیا رفت.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب